Terug naar overzicht

Van Jos tot Toby: centrale verdedigers bij Antwerp

Bij het afscheid van Toby Alderweireld komt onvermijdelijk de vraag: Is Toby de beste centrale verdediger die we in onze geschiedenis hebben gehad? Voor mogelijke concurrenten voor die eretitel kunnen we bepaalde periodes in de rijke geschiedenis van Antwerp al meteen uitsluiten. Onze jaren in tweede klasse/1B om te beginnen. Met alle respect, maar voor aanvallers van pakweg KVK Tienen of Dessel Sport heb je niet bepaald internationale topverdedigers nodig. Centrale verdedigers als Ahmed Biga of Moumou Cissé waren top voor tweede klasse, maar het valt sterk te betwijfelen of ze ook hun streng zouden kunnen trekken hebben tegen Barcelona of Tottenham Hotspur.

 

Gaan graven

Gaan graven in de vroege geschiedenis van de club naar befaamde centrale verdedigers heeft ook weinig zin. In de vroege jaren van het voetbal was een verdediging zo goed als onbestaande. Tactisch stelde het toen allemaal vrij weinig voor; een 1-3-7 opstelling was in die dagen vaak de norm. Geen wonder dus dat er ons ook uit die periode geen centrale verdedigers met naam zijn bijgebleven.

Voor een vergelijking die min of meer steekhoudt, moet je eigenlijk gaan kijken bij ploegen uit het recentere verleden die op hetzelfde niveau acteerden als de huidige ploeg; met andere woorden: in een ploeg met titelambities. Dan is een vergelijking met de kampioenenploeg van 1956-1957 al interessant.

De kampioenen van ’57

Maar wie kennen we nog uit die ploeg? Uiteraard Mister Antwerp himself, Vic Mees. Dat Wim Coremans in doel stond weten de meesten ook nog wel. Misschien dat hier en daar zelfs de namen van Jef Van Gool of Bob Maertens nog een belletje doen rinkelen. Maar op de vraag wie er toen centraal in de verdediging speelde, zullen de meesten het antwoord moeten schuldig blijven. Nochtans speelde Jos Van Ginderen (foto) 13 jaar lang op die positie in de rood-witte kleuren. Maar de patron van de ploeg was hij niet (dat was ontegensprekelijk Vic Mees), en ook op internationaal niveau kon hij niet het palmares voorleggen dat Toby wel heeft. Op clubniveau slechts twee keer een wedstrijd voor de Europabeker gespeeld (tweemaal verlies tegen Real Madrid), en nooit de selectie van de nationale ploeg gehaald. Vermoedelijk genoot Jos naast het voetbalveld, als echtgenoot van tv-persoonlijkheid Tante Terry, meer bekendheid dan op het veld… Jos Van Ginderen is ongetwijfeld een meer dan degelijk sluitstuk van de verdediging geweest, anders ben je geen 13 seizoenen lang een vaste waarde in het elftal van Antwerp. Maar een bepalend speler zoals Toby de afgelopen 3 seizoen voor Antwerp is geweest, dat was Jos niet…

Centrale as

Een ongeschreven wet uit het voetbal zegt dat een kampioenenploeg wordt gevormd rond een stevige centrale as: doelman – centrale verdediger – spelbepalende middenvelder – spits. Voor het Antwerp dat in 2023 de titel won, klopt dat ook: Jean Butez – Toby Alderweireld – Tuur Vermeeren – Vincent Janssen. Voor de ploeg die onder de legendarische Georg Kessler eind jaren ’80 enkele keren een gooi deed naar de landstitel, geldt dat vreemd genoeg niet. De keeper was er uiteraard wel met Ratko Svilar, en hetzelfde geldt voor de middenvelder (Frans Van Rooij) en de spits (Marc Van der Linden). Maar de bepalende spelers in de verdediging stonden in die periode niet centraal, maar wel op de flank: Rudi Smidts op rechts en Rudi Taeymans op links. Ik betwijfel of supporters uit het hoofd de namen van de centrale verdedigers uit die periode kunnen opnoemen. Het zijn nochtans geen nobele onbekenden: Yves Vanderveeren en Geert Emmerechts. Beide méér dan degelijk, maar in mijn herinnering stonden de rotsen in de branding toen op de flanken, en niet centraal…

De jaren ’70

Tot slot wil ik twee spelers noemen die in hun rol als centrale verdediger vér boven de middenmoot uitstegen: Dan Coe en Bob Geens. Dan Coe speelde in het begin van de jaren ’70 amper anderhalf seizoen voor Antwerp, maar hij was, volgens zijn medespelers, een briljant verdediger. Enkel talent is niet genoeg, en zijn carrière in het rood-witte shirt werd helaas afgeremd door externe factoren (Dan sprak en verstond enkel Roemeens, wat leidde tot een totaal gebrek aan communicatie op en naast het veld). Intrinsiek moet hij echter een fenomenale verdediger zijn geweest.

Bob Geens speelde in de jaren ’60 en ’70 meer dan 600 wedstrijden voor onze club, met hoogtes (de bijna uitschakeling van Ajax in de Europabeker in 1974) en laagtes (twee seizoen in tweede klasse op het einde van de jaren ’60). Bob is ons vooral bekend voor zijn jarenlange trouw aan de club (hoewel dat volgens zijn eigen zeggen grotendeels te wijten was aan voorzitter Eddy Wauters, die hem, tegen zijn zin, ‘gijzelde’ in het amateurstatuut dat toen nog enkel bij Antwerp de norm was, terwijl hij graag de overstap had gemaakt naar het profstatuut). Als iemand, zowel op als naast het veld, de titel ‘Antwerp Legend’ verdient, dan is het wel Bob Geens. Bob heeft echter, net als Jos Van Ginderen, amper Europees gespeeld in het shirt van Antwerp, en al helemaal niet in het shirt van de Rode Duivels.

(Op)leider

Op alle vlakken heeft Toby Alderweireld meer impact gehad dan de centrale verdedigers in het rood-witte shirt vóór hem. Naast een jarenlange rots in de branding bij de nationale ploeg en een carrière bij Europese topclubs, was hij drie seizoenen lang onze kapitein en leidde hij Antwerp naar een Europese campagne op het allerhoogste niveau. Vergelijkingen over decennia heen zijn lastig te maken, maar het leidt geen enkele twijfel dat de impact van Toby Alderweireld op de spelers rondom hem (ik noem alleen al de naam van Champions League-winnaar Willian Pacho), op de ploeg en op de club in zijn totaliteit nauwelijks te overschatten is.

©2025 De Vierkante Paal | Webdesign Webit
Privacy Policy | Cookie Policy