Tribune 2: mijn betonnen jeugd
Ik sta voor Tribune 2 van het Bosuilstadion alsof ik afscheid neem van een oude vriend. De markante betonnen structuur torent hoog boven me uit, grijs en verweerd door meer dan een eeuw weer en wind. Binnenkort gaat ze tegen de vlakte en dat besef knijpt in mijn hart. Dit is geen doodgewone stapel beton, Tribune 2 ademt geschiedenis. Van de baanbrekende architectuur waarmee ze ooit verrees tot de talloze voetbalavonden die ze heeft meegemaakt.
In mijn vroegste herinnering, ben ik een jaar of 3-4 en sta ik met ons vader op de iconische boog achter het doel van de Bosuil. Het moet ergens eind jaren zeventig geweest zijn en ik kijk mijn ogen uit als de man van het scorebord een laddertje moet beklimmen op de rand van het stadion om de scores te kunnen aanpassen. Mijn match bestaat dan nog uit het verzamelen van wc-velletjes, die toentertijd bij wijze van sfeer-actie over de hekken werden gelanceerd. Geconcentreerd leg ik die op stapeltjes terwijl de wedstrijd naar zijn einde kabbelt.
Niet veel later zouden we naar de memorabele Tribune 2 verhuizen. Nog steeds naast mijn vader, in de warme chaos van Antwerp-supporters, vind ik een nieuwe bezigheid: torentjes bouwen van kroonkurkjes die rondslingeren onder de houten banken. Bier uit flesjes, in mijn kinderogen klopt het helemaal. En ergens, tussen die kleine spelletjes door, groeit iets groters: een band met een plek die veel meer is dan beton en staal.
Volle tribunes, zoals tegen Anderlecht in 1987, toen het beton bijna leek te trillen onder de duizenden springende voeten. Een mensenzee ongezien sinds de jaren ’60. Ik herinner me de elektriciteit in de lucht, 40.000 man zingt en springt als één lichaam en ik voel de betonnen vloer letterlijk trillen onder mijn voeten. Cisse Severeyns zou die dag Harry Cnops vervangen als een stichtend voorbeeld voor mijn ongetwijfeld even succesvolle voetbalcarrière. Het was mijn eerste afspraak met de geschiedenis. Wist ik toen veel, maar er zouden er nog vele volgen.
Het mirakel van Vitosha Sofia bijvoorbeeld, of die donderdagavond in 1993 toen Lehnhoff ons naar Wem-be-ley knalde. Die promotiematch tegen Ingelmunster of die 5-3 tegen Beerschot! Wildvreemden vliegen elkaar dan in de armen terwijl gezangen als donderslagen onder het oude dak galmen. Tribune 2 fungeerde als een grote klankkast die ons gejuich de Antwerpse hemel in stuurde. Op zulke momenten vergaten we even dat de tribune eigenlijk al bejaard was, in mijn beleving voelde ze springlevend en onverwoestbaar.
Even onvergetelijk waren de stille winteravonden. De keren dat we met enkele duizenden, soms nog minder, de kou trotseerden. De banken kraakten onder de gure wind, de liederen klonken hol, maar de warmte van de trouw bleef. Hier leerden we wat het écht betekent om supporter te zijn: blijven, ook als het moeilijk wordt.
Nu ik de 50 nader en Tribune 2 op het punt staat om te verdwijnen, voelt het afscheid als het loslaten van een stukje van mijn eigen jeugd. Ik heb haar zien schitteren, zien verouderen, zien leeglopen, maar nooit haar ziel zien verliezen.
Weldra wordt de sloophamer op het beton losgelaten. Wat zal resten zijn herinneringen: aan de geur, de klanken, de koude scheve bankjes, de warme hand van mijn vader in de menigte. Tribune 2 verdwijnt, maar leeft verder in elke Antwerp-supporter die ooit onder haar dak heeft gezongen, getierd, gehoopt.
Dank u, ouwe reus. We zullen u nooit vergeten.
Auteur: Pieter Verhoeven