Van Haasdonk tot de Heyzel: de Jemme geeft zijn gedacht over het bekerparcours dat uiteindelijk in de Dubbel uitmondde!
“Een bekermatch moogt ge nooit missen Jemme. Daar gebeurt altijd iets zot.”. Het waren de wijze en ietwat vermanende woorden van mijn kompaan dirty harry aan mijn afwezig adres na de tumultueuze 2-3-overwinning op Lutlommel in september 2010, waar de wereldomhaal van Kevin Oris Prendergastgewijs werd afgekeurd en de lokale potjes na twee twijfelachtige strafschoppen voor de Reds volledig overkookten, ondermeer resulterend in een drievuldig rood karton.
Een fikse les die ik niet licht opnam. We hadden het er nog over in november, onderweg naar de Freethiel voor de eerste hindernis in ons huidig bekerparcours tegen het Oost-Vlaamse Haasdonk, thans beter bekend als Waasland-Beveren (nog thanser bekend als SK Beveren, red.). Het was, zoals steeds de laatste jaren, lang geen sinecure om thuisvaktickets te bemachtigen, temeer daar men er nog volgende schep bovenop had gedaan:
Onder het mom van de Voetbalwet kan men zich in dit land kennelijk alles permitteren.
Gelukkig hebben we heel wat Wase connecties en werd er naar goede gewoonte op menig paard gewed. Via mijn neef (notabene een ex-speler van Haasdonk) kregen we daags voor de match het verlossende bericht dat er tickets op onze naam werden gescoord.
Het volgende obstakel was de avondspits, waardoor we de aftrap dreigden te missen. Geen nood, mijn neef had de kaarten op het linkerachterwiel van een Audi voor een garage rechts vanachter op de parking voor de hoofdtribune verstop. Simpel toch? Na een hartverzakking toen ik voor de verkeerde garage bleek te staan, heb ik toch de tickets gevonden en zijn we vlot binnengeraakt. Bij zo’n paspoortcontrole is het altijd bang afwachten of je op één of andere lijst staat. Tot op heden is het me niet duidelijk op welke basis ze thuisvaktickets annuleren. Zo hing de ticketregelaar (maat van mijn neef) er zelf aan, maar gelukkig wist hij zich nadien onder een groep oudere toeschouwers te mengen om alzo binnen te glippen.
De opluchting was krachtig maar kort gezien Janssen na 11 minuten de plaatselijke douche mocht inspecteren na een vermeend handgemeen met een epileptische Vukotic. De drankspits verdiende echter meer de rode kaart. We misten daardoor een groot stuk van de eerste helft en eerste kwartier van de tweede helft door kantineperikelen.
Achter ons zat een jongedame die bij de minste opwinding vanwege de geel-blauwen begon te krijsen als betrof het een auditie voor een slechte remake van The Shining. Gelukkiglijk zocht ze de tweede helft andere oorden op en ontpopte haar chaperone zich wel tot een coole griet. Stevig gegniffeld ook toen ik wat supporters aan het uitlachen was die met een marginale frak vol witte aanslag rondliepen tot dirty harry me erop wees dat mijne frak ook vol hing, net zoals die van zowat iedereen in vak A. Blijkbaar was dat deel van de hoofdtribune voor de eerste keer geopend sinds de degradatie twee jaar geleden en waren die stoelen dus zo stoffig als wat.
Zoals het een bekermatch betaamt, stond de verdere avond bol van strijd, spektakel en bovenal spanning met een heerlijke strafschoppenepiloog als kers op de taart. Na de match redelijk wat gratis drank gekregen van de sympathieke lokale tappers alsook een prachtige witte damespots buitgemaakt, die mij beeldig stond. Al waren de meningen daarover verdeeld. (zie foto)
Op de terugweg was de sfeer opperbest met de Greatest Switch op Studio Brussel en een scheef telefoongesprek met een minstens even benevelde BrickTop. De euforie incasseerde een lichte knauw toen we werden opgeschrikt door een flits van het snelheidsboetetype dewelke zich gelukkig nooit in een ongewenste brief heeft vertaald. Ook een ietwat vreemde interactie aan een rood licht toen ik aan een stel Noorderburen vroeg wat hun plannen waren voor de nog jonge nacht. Ze gingen in de McDonald”s eten en dan richting hotel. Ik vroeg dan of ze toch al een goede avond hadden beleefd. “Nou, best wel, we zijn naar de hoeren wezen kijken.”.
Dat waren dus gasten van minstens 25 jaar: naar de hoeren gaan kijken, McDonald’s en slapen. Ja jongens, moet ge daarvoor naar Antwerpen komen? Geef mij dan maar Haasdonk away!
Na de demonstratieve totaalprestatie tegen Standard loodste de finaleroute ons op woensdag 11 januari naar de op dat moment oninneembare Cegeka Arena en laat dat nu net de werkgever zijn die mij een dikke maand eerder na 22 trouwe dienstjaren samen met mijn team als ordinaire koopwaar had verpatst aan een ander bedrijf. Affirmatief, shit was personal, godverdju!
Tickets vielen makkelijk online te scoren. Via het forum van De Vierkante Paal werd ik gecontacteerd door een zekere Berten die als Leuvens student vriendelijk polste of hij kon meerijden en even uit de blok kon ontsnappen. Het riep een danige déjà-vu op daar ik een kleine 20 jaar geleden via wijlen het Antwerpgastenboek blinddategewijs een zekere dirty harry leerde kennen door in te gaan op een annonce’ke van zijnentwege ter versiering van een lift Leuven – Bosuil voor een woensdagse bekermatch (uiteraard!) tegen Sint-Truiden.
Dat deze jongeman uit het goede hout gesneden is, bleek reeds toen onderstaande berichten elkaar kruisten vlak voor onze ontmoeting in het fantastische volkscafé “In Den Ouden Tijd” in Leuven::
“Als ge sebiet ne lange met een wit zakske vol Stellablikken ziet binnenkomen, ben ik dat.”
– “Ik ben aangekomen in Den Ouden Tijd, bij binnenkomst bevind ik mijneigen rechts met 2 frisse pinten.”
Een weinig later pikte dirty harry ons op en zetten we gezellig koers richting Limburg. Al begon het gesprek ietwat stroef:
“Wat is uwe naam eigenlijk?”
– “Berten”
“En uwe forumnaam?”
– “Berten”
“Neen, uwe forumnaam!”.
– “Berten”
“Ah ok,” besloot een zichtbaar ontgoochelde dirty harry deze hoogstaande openingsdialoog.
Enige tijd later kwamen beide heren dan weer plots tot de vaststelling dat ze elkaar in augustus reeds hadden ontmoet in Istanbul ter gelegenheid van de uitmatch tegen Basaksehir.
In Genk troffen we de Stinus nog eens – die ons dit seizoen helaas zelden vervoegt – alsook de zus en schoonbroer van dirty harry.
Nog eens stevig wanken richting een Cegeka-reclamebord en we waren er klaar voor, het is te zeggen, eigenlijk waren we allerminst klaar voor wat komen zou. Zelfs voor geoefende lowprofile-doelpuntvierders als wij was het schier onmogelijk incognito te blijven. Ook wat geïrriteerde blikken omdat we weer bier gingen halen. Het valt me steeds op hoe weinig er wordt gedronken in de Belgische stadions afgezien van de tribune waar de plaatselijke harde kern huist. Vaak word je scheef bekeken bij een rondje tijdens de match, enkel de obligate pint tijdens de rust lijkt de bedoeling. Dat op de Bosuil drie keer meer verzet wordt dan elders is wat mij betreft zeker geen fabeltje.
Ondanks hun op dat moment riante leidersplaats sorteerde onze klinkende zege behoorlijk wat frustratie bij de Genkies (zoals ze zich zo lieftallig noemen) hetgeen zich vlak na de wedstrijd vertaalde in een onderling opstootje dat we vakkundig wisten te verijdelen. In een uitmatch tussenkomen bij een aflap onder thuisfans, een primeur!
Na de match uiteraard enkele overwinningspinten gaan hijsen in de feesttent naast het stadion. Daar kan onze club nog iets van leren, trouwens, inzake supportersbeleving. Een schril contrast met het tweewekelijks buitengekeerd worden door overijverige stewards een half uur na de match. We hadden het over onze laatste zege aldaar (1993!) en wie de toenmalige spelers waren, rafcmuseum.be to the rescue! Toen ik even later aan een sympathieke tapper meedeelde dat het al 30 jaar geleden was dat we Genk nog eens in eigen huis hadden geklopt en met een air van parate kennis enkele namen dropte zoals Ronny Gaspercic, Suad Katana, Emmanuel Sarpong, Carmel Busutil en als finishing touch Sunny Nwachukwu, was de brave man zodanig onder de indruk dat hij prompt vier pinten trakteerde.
Gratis zegepinten in het hol van de leeuw smaken immer het best! Ook Berten liet het zich welgevallen. Prima kerel met een heerlijk Kempisch accent. We vermoedden dat hij zich die avond en de volgende dag weinig leerstof eigen heeft gemaakt.
Bij het verlaten van de feesttent werd er opnieuw geroefeld waar ook een jongedame zich niet onbetuigd liet. Kort lontje, die Genkies. Hier lieten we een bemiddelingsrol wijselijk passeren.
In het zicht van de thuismeet kreeg dirty harry nog een acute aanval van een op springen staande blaas. De laatste 500 meter leken hem fataal dus vond hij er niet beter op dan in vol zicht quasi vanuit zijn chauffeursstoel de Vertrijkse stationsparking onder te zeiken. Fraai tafereel wel.
Waarom makkelijk als het ook moeilijk kan, moeten de lotingballen gedacht hebben. Aldus mochten we op woensdag 1 februari voor de tweede keer in een halve maand naar de Royale Union Saint-Gilloise. Teneinde de ontmaskerkans bij de ticketverkoop te verkleinen, had dirty harry zich een fake account aangemeten onder de iets meer Brusselse naam Guillaume Gilbert en dat leverde weer een voortreffelijke telefoonconversatie op:
“Ah hier de Gilbert se, alles goed?”
– “Euh, mijne naam is wel Guillaume he, Gilbert is mijn achternaam.”
“Owkeej.”
Slim als we zijn, hadden we ons in dezelfde straat geparkeerd als de vorige match, alleen bleek dat er één van ellendig lang allooi, waardoor we dus kilometers ver van het Dudenpark stonden. Op de koop toe wisten we grandioos verkeerd te lopen.
Dirty harry had er een alcoholloze maand opzitten en de eerste blikken bier eisten al vrij snel hun tol toen hij opnieuw slachtoffer werd van een forse zeikaanval. We bevonden ons op dat moment op een grote, drukke boulevard dus vond hij er niet beter op dan wederom in vol ornaat op de middenberm tegen een eenzame boom te wateren. Hij poogde tevergeefs zijn urinedebiet tot nul te herleiden toen een duo voetbalcelachtige figuren naderde. Gelukkig waren het mede-’combiomzeilers’.
Het Dudenpark had nogmaals de allure van een toeristische attractie, rondom ons weer veel Spaans en Engels te horen. Het zou me niet verbazen dat er melding van wordt gemaakt in de Lonely Planet en aanverwanten.
De drank- en sanitaire voorzieningen waren ook aan deze kant van de hoofdtribune een ware schande. Welgeteld drie pissijnen en één tapkraan voor een halve tribune. De damestoilet-queeste van dirty harry’s zus leidde haar zelfs tot in de spelerstunnel alwaar ze vriendelijk werd doorverwezen. Het zal niet verbazen dat Gilbert Guillaume of Guillaume Gilbert ternauwernood een accident de pipi wist te ontspringen. Den Gino stond daar ook aan te schuiven maar was al zo beneveld dat we nauwelijks iets verstonden van zijn verhaal.
Na de zoutloze partij troffen we nog een bekende Antwerpsupporter en zijn kompanen aan buiten het stadion, in een op het eerste zicht amusant gesprek verwikkeld met enkele Nederlanders over Mark Van Bommel. Eén van die Hollanders moet daar iets provocerend gezegd of gedaan hebben want plotsklaps ontwaakte de X-sider van weleer en schudde hij een flukse sidekick uit zijn heup waarna de Noorderburen het hazenpad kozen. Iedereen stond perplex doch de gemoederen waren gelukkig prompt bedaard. Enkele voetbalcelligen verschenen even ten tonele maar maakten er niet meer van dan het was: een dronkemansschermutseling van weliswaar opmerkelijke makelij.
Een maand later werden we door onze beminde Reds in een collectief delirium gedompeld. En daar doen we het uiteindelijk toch voor, nietwaar beste vrienden? Onversneden euforie in haar zuiverste vorm. Aan die oerkrachtige vreugde-uitbarstingen na de wereldpegel van Janssen en de beslissende elfmeter, daaraan kan nu eens niets ter wereld tippen. Zwart voor de ogen, helemaal weg van de wereld en met een wildvreemde brullend op de grond belanden. Puur genot!
Een gevoel dat alleen doorwinterde supporters kennen die ook zwarte sneeuw hebben gezien in hun onverdroten, onvoorwaardelijke liefde en laat dat nu net gelden voor zowat elke Antwerpsupporter.
Heel veel dank daarvoor, Antwerp. Ge hebt ons al veel leed bezorgd maar o zo veel meer vreugd!
Enige minpunt was dat bekerbeest dirty harry tot zijn grote spijt niet van de partij kon zijn wegens onvoorziene professionele verplichtingen in het Verre Oosten. Voor de bekerfinale tekent hij uiteraard opnieuw present.
Ons gewiekste plan om daags voor de finale met een plezierboot langs het Zeekanaal naar BrusselStinkt te verkassen, hebben we wegens logistieke perikelen laten varen. Sowieso zal een kranige kroegentocht onze bende richting de Heizel loodsen. Daartoe zal het boek “Authentieke Belgische cafés” dat ik van mijn lieftallige eega mocht ontvangen ongetwijfeld weer als inspiratiebron fungeren.
Al vormt het aanvangsuur nog onderwerp van discussie en varieert het naargelang de geestesgesteldheid van dirty harry. In nuchtere toestand is dat de trein van 7u09 in Leuven, maar op de bus van De Kempen na de zege op Zulte opperde hij om zaterdag de laatste nachtbus naar Leuven te nemen en daar vanaf 3u des ochtends te beginnen tanken in het fantastische volkscafé “Inn ’t Joor 1” in het heerlijk gezelschap van nachtravin Germaineke, de 80-jarige cafébazin.
Benieuwd wat het zal worden.
Eén ding is zeker (Antwerp wint den beker), het zal een weergaloos weekend uit de oude doos worden met op 1 mei nog het geweldige Roots ’n Roses festival in Lessines alwaar ik hopelijk in een overwinningsroes mijn opwachting zal maken.
Ik zou zeggen, tot in Brussel en hopelijk stuwen supporters en spelers elkaar in een strakke symbiose naar een nieuw orgastisch hoogtepunt.
Come On You Reds!
Jemme