26 februari 2017 op de Bosuil. De match tegen Lommel en de penalty van Hairemans. De penalty staat op ieders netvlies gebrand, helaas niet op het mijne. Dat weekend luidde het begin van een nieuw tijdperk voor RAFC in, maar ook het einde van een passionele liefdesrelatie voor mezelf.
Vrijdag 24 februari. Ik moet optreden in West-Vlaanderen. Voor ik vertrek, zie ik in mijn agenda dat ik ook op 25 februari in de Westhoek moet optreden. Daar waar 100 jaar eerder de Eerste Wereldoorlog woedde.
Mijn lief, ik noem ze Sandra, mooi, blond én slim, komt met het geniale plan om er een weekendje van te maken. Ik ga ervan uit dat we zaterdag lekker vullen met sightseeing, ‘s avonds optreden, zondag ontbijten en dan volle gas naar den Antwerp voor de match. Haar plannen lopen gelijk tot aan het ontbijt, zij denkt nog de hele zondag de sfeer van mosterdgas op te snuiven, aansluitend een romantisch diner en dan naar huis voor een orgastische avond.
Hoewel slim, begreep Sandra mijn liefde voor den Antwerp langs geen kanten. Voor haar was mijn ploeg een minnares met wie ze me af en toe moest laten smossen. Het weekend werd een gevecht tussen haar en den Antwerp, en net als Lommel, zou ze de eindstrijd verliezen. Zaterdagavond, op onze hotelkamer. Ze ligt met haar hoofd op mijn borstkas en vraagt wat we zondag zullen doen. Met een gehuurd brommertje de Westhoek verder verkennen, een paar musea?
Ik had nog niet over de wedstrijd gesproken. Ik wist dat ik me in Ieper op explosieve grond bevond. Met al mijn passie vertel ik dat ik morgen naar den Antwerp moet voor een héle belangrijke match. Ik voel haar handen onder het deken glijden. Oké, de eerste veldslag was voor haar. Maar de oorlog is nog niet verloren. We duiken de loopgraven in voor één nacht en morgen gaat de strijd voort.
Stilte aan het ontbijt, de storm breekt nog niet los. Een ochtendwandeling krijgt mijn instemming. De middag passeert. De klok slaat 13 uur, de tijd tikt in mijn nadeel. Ik kijk haar in de ogen: ‘We vertrekken nù of ik mis de match’. Zij zet haar laatste wapen in: ‘Het is den Antwerp of ik, jij kiest’.
Ik ben in de auto gestapt, naar Antwerpen ‘gevlogen’, heb in de file gestaan en ben de Bosuil opgereden net toen Geoffke Deurne Noord de penalty in de pin trapte. Ik heb de penalty op de radio gezien – ik heb die echt gezien, in woorden – en daarna heb ik een van de beste feestjes van m’n leven meegemaakt. Sandra? Ik hoop dat ze is thuisgeraakt. RAFC FOREVER!
Auteur: Jeron Dewulf
Foto Jeron: Pieter Slembrouck
Screenshots: The Antwerp Tapes