Terug naar overzicht

Interview met Kevin Baert, Antwerp Legend*

 

18 jaar lang was hij aangesloten bij de mooiste club van het land: tussen 1993 en 2004 als jeugdspeler, daarna tot 2011 als prof. 124 wedstrijden met inzet in rood & wit, met zestien doelpunten tog gevolg. We hadden een geweldig gesprek met Kevin Baert, Antwerp Legend. Een grote naam, maar wel één met een kleine asterisk erachter…

Onze Diamanten Palen kunnen de volledige versie van het interview bekijken via het ledenportaal! Binnenkort komen er ook enkele korte filmpjes uit het interview op ons YouTube-kanaal.

 

Kevin, over je verleden bij een welbepaalde fusieploeg in ‘t zuiden van ’t Stad gaan we het straks hebben, maar allereerst om onze lezers gerust te stellen: hoe rood-wit is je hart?

Mijn hart is zéér rood-wit. Ik ben van Deurne, Merksem eigenlijk. Als je opgroeit in ‘t noorden van Antwerpen, dan is Antwerp de logische keuze als ploeg. Ik ben al op jonge leeftijd naar hier verhuisd als voetballer. En als je dan na de wedstrijden blijft zitten op de club, om ‘s middags of ‘s avonds de wedstrijd van de eerste ploeg bij te wonen, dan word je automatisch verliefd op Antwerp.

Oké, mij heb je al overtuigd. Dat komt hier helemaal in orde.

Hoe is jouw verhaal bij Antwerp begonnen? Eerst zat je bij Merksem en dan heb je heel je jeugd bij Antwerp geshot, toch?

Dat klopt, ik speelde bij SC Merksem, nu de City Pirates. Na één of twee seizoenen mochten we een vriendenmatch tegen den Antwerp spelen. Achteraf liet wijlen Louis Lambert, weten dat ik het jaar erna naar den Antwerp mocht komen. Vanaf mijn zeven jaar heb ik alles doorlopen op den Bosuil.

Hoe was Louis Lambert als trainer?

Hij was een hele brave, rustige trainer. Maar we moesten zeker niet proberen om met z’n voeten te spelen. Het was een heel technische trainer. Het enige dat wij deden was met de bal jongleren, de bal naar boven en met twee, drie man aangooien en terugkaatsen. Rondo’s deden we ook heel vaak bij hem.

Een goede jeugdtrainer met eigen voetbalervaring, dat missen we nu, vind ik.

Dat hoor je steeds vaker in het provinciaal voetbal. De trainers verwachten dat ze iets krijgen. Tegenwoordig train je toch twee, drie keer per week. Je steekt er veel eigen tijd in. Vaak zijn dat dan gewoon vaders die dat overnemen, zonder veel ervaring. Je ziet in het algemeen dat er te weinig wordt geïnvesteerd in jeugdvoetbal, omdat de clubs niet het geld hebben om goede trainers te betalen. Bij den Antwerp heb je goede, gediplomeerde trainers met een verloning. In de lagere regionen is dat zeldzaam.

Wanneer ben je doorgestroomd van de jeugd naar de eerste ploeg?

Pas toen ik 16,17 jaar was, had ik zelf het gevoel dat ik het spelletje doorhad. Toen zag ook de trainer, samen met Alex Verveckken, toenmalig jeugdcoördinator, de doorstroming zitten. Dat was toen samen met Ritchie De Laet. Mijn debuut was dan tegen Virton onder Van Acker.

Een van de momenten die in ons collectieve geheugen staat gegrift is de vriendschappelijke derby in 2010, hier thuis. Voor jou niet meteen de fijnste herinnering, neem ik aan?

Op het eerste moment wel. Ik ben na die tackle meteen onder narcose afgevoerd. Het eerste dat ik heb gevraagd als ik wakker werd, was: ‘Hebben we gewonnen?’. Ik was zo blij als ik hoorde dat we onze voorsprong niet hadden afgegeven. Maar achteraf gezien, was het natuurlijk een lastige blessure.

De ligamenten in je enkel waren gescheurd?

Inderdaad, elk ligament in mijn enkel was afgescheurd. De dokters hebben me meteen verteld dat ze niet konden garanderen dat ik ooit nog zou voetballen, of terug op niveau zou geraken. Da’s zwaar.

Hoe voelde het na de revalidatie? Had je dan nog pijn?

Ja, ik voelde dat elke dag. Tijdens de training was het overleven en hopen op beterschap. Op karakter heb ik het toch nog enkele jaren kunnen volhouden. Hetzelfde niveau heb ik nooit meer kunnen halen. Maar ik was echt nog niet klaar om te stoppen met voetballen.

Vanuit den drie hadden velen niet meteen door hoe ernstig het was. Op het veld wel?

In de tribune niemand, denk ik. Zelf mijn familie niet. Die dachten: ‘Kevin ligt wel eens vaker op de grond’. (lacht). Maar toen de kapitein, Alexander Di Gregorio meteen teken deed dat ze me moesten komen halen, werd toch duidelijk dat er iets ernstigs aan de hand was. Achteraf hoor je dan ook verhalen dat bijvoorbeeld de cameraman van ATV van zijne sus gevallen was omdat hij net aan het inzoomen was en het er toch lelijk uitzag.

Je wordt wel eens de natuurlijke opvolger van Ribus genoemd, beiden een stevige blessure, maar vooral ook een gelijkaardige manier van spelen. Zie jij zelf gelijkenissen?

Ik denk dat we wel vergelijkbaar zijn, zeker qua karakter. We waren alle twee vechters voor de club. Wij kwamen op het veld met het gevoel dat we na jaren op de tribune er eindelijk mochten staan. Wij wilden onze ploeg vooruit sturen, wij wilden winnen. Ik denk dat dat als jeugdproduct herkenbaar is. Vraag maar aan de Ritchie, de Zeno, Arthur … dat zijn mannen die volledig in het zweet van het veld gaan. En dat is zeker niet bij elke speler zo. Gunther en ik hadden beiden het vuur om een klein beetje te sterven voor de club.

Die inspanning, dat wordt nu nog steeds geapprecieerd door de fans.

Ja, dat denk ik ook. Dat is ook een beetje het voorbeeld dat we moesten stellen als jeugdproduct. We winnen niet elke keer. We spelen al eens een kakmatch, we verliezen wel eens op den Bosuil met 0-2, 1-2. Dat wil je niet meemaken. Maar als je de tribune inwandelt met een kletsnat truitje en een knalrode kop. Dan zeggen de mensen: ‘kakresultaat, maar je hebt je best gedaan’. En da’s fijn om te horen.

Na twee jaar bij Oostende wilde je terug naar Antwerp komen, klopt dat?

Dat klopt, ik had toen tegen mijn makelaar gezegd dat ik kost wat kost terug naar Antwerp wilde. Een minimumcontractje was al voldoende, als het maar Antwerp was. Ik wilde me heel graag opnieuw bewijzen. Helaas werd daar geen gehoor aan gegeven. Er werd altijd geschermd met het feit dat ik ‘blessuregevoelig’ zou zijn. Heel frustrerend, want zo voelde ik het zelf niet aan. Dan word je met je rug tegen de muur gezet.

Over met de rug tegen de muur gesproken … Was het met tranen in de ogen dat je daarna een bepaalde handtekening hebt gezet?

Het was alleszins een moeilijke beslissing. Toen mijn makelaar voorstelde om te gaan spelen bij Beerschot-Wilrijk, viel ik bijna van mijn stoel. Maar helaas waren er niet veel andere opties. De Antwerp-piste was volledig afgesloten. Na superlang twijfelen ben ik op het aanbod in gegaan. Beerschot-Wilrijk was toen met een ambitieus project gestart om terug naar de hoogste regionen te gaan. Hoewel ze in provinciale zaten, boden ze me een beter financieel voorstel aan dan ik bij Antwerp of Oostende had, in Tweede Klasse. Ik moet zeggen dat ik daar wel drie geweldige jaren heb gehad, als voetballer. Een goede trainer, goede werkmethodes, een fijn stadion met een grote groep supporters en ook financieel interessant. En toch bleef het een heel gevoelige kwestie. Het was uiteindelijk een rationele keuze om de clubliefde even ondergeschikt te laten zijn aan het idee om mijn gezin financieel te kunnen ondersteunen.

Kom je af en toe naar den Antwerp kijken?

Ik probeer dat wel te doen. Mijn zoon vraagt ook heel vaak om te gaan kijken. De beker vorig jaar op de Heizel was voor mij echt een memorabele dag. Met een groep vrienden en familie samen, dat was echt top.

Het zou nu nog legendarischer kunnen worden binnenkort.

Ik probeer zeker tickets te bemachtigen. Het gaat niet zo gemakkelijk worden, maar ik ga mijn best doen om er toch weer bij te zijn.

Er is meer…

Kevin had nog véél meer te vertellen over zijn gevoelige overstap naar ’t Kiel, over een ploegmaat die niet meekon in Tweede Klasse plots in de Champions League te zien starten, over hoe hij en Ritchie als doorgestroomde jeugdspelers behandeld werden door de A-kernspelers…

Onze Diamanten Palen kunnen het volledige interview via het ledenportaal vinden: eerst inloggen, dan naar ‘Podcasts‘ gaan en naar beneden scrollen.

Niet getreurd als je geen Diamanten Paal bent: we zetten binnenkort ook enkele fragmenten op ons YouTube-kanaal.

©2024 De Vierkante Paal | Webdesign Webit
Privacy Policy | Cookie Policy