Op den Antwerp hebben we (nog) geen standbeelden voor onze helden. Wordt Toby Alderweireld de eerste Red die geëerd wordt met een bronzen beeld? We geven twee schrijvers de kans om hun argumenten pro en contra te geven!
Waarom WEL een standbeeld? (door Jeroen Herrie)
Er zijn voetballers die geschiedenis schrijven, en dan zijn er voetballers die legendes worden. Toby Alderweireld behoort zonder twijfel tot beide categorieën voor de fans van de Great Old. Wat hij in korte tijd voor Stamnummer 1 heeft betekend, overstijgt het sportieve. Zijn impact is van iconische waarde, en dat verdient een blijvend eerbetoon in de vorm van een standbeeld aan het Bosuilstadion.
Toen Alderweireld in 2022 terugkeerde naar België, na een indrukwekkende internationale carrière bij clubs als Ajax, Atlético Madrid en Tottenham Hotspur, koos hij bewust voor Antwerp. Niet voor het geld, niet voor gemak, maar uit overtuiging. Hij zag in Antwerp een club met potentieel, een traditieclub met een hongerige achterban en een ambitieus bestuur. Zijn keuze betekende een kantelpunt voor de Great Old.
Op het veld werd hij meteen een onmisbare schakel. Als centrale verdediger bracht hij leiderschap, rust, inzicht en ervaring. Maar het was zijn rol als moreel kompas en kapitein die het verschil maakte. Alderweireld bracht een winnaarsmentaliteit naar een ploeg, een winnaarsmentaliteit waarvoor de supporters naar het stadion komen.
Het absolute hoogtepunt kwam er op 4 juni 2023, een dag die in gouden letters in de Antwerpse voetbalgeschiedenis staat gegrift. In een zenuwslopende titelstrijd tegen Genk, leek de droom uiteen te spatten. Tot Toby in minuut 93.33 op miraculeuze wijze, van buiten de zestien, raak trof: 2-2, genoeg voor de eerste landstitel sinds 1957. Een moment dat zó beladen en heroïsch was, dat het thuishoort in de eregalerij van het Belgische voetbal. Bovendien zorgde deze landstitel voor een unieke dubbel! Want eerder dat jaar won hij met ‘den Antwaarp’ ook nog eens de Croky Cup.
Maar een standbeeld is meer dan een beloning voor dat ene doelpunt. Het is een eerbetoon aan Toby’s toewijding voor de sport, zijn liefde voor de club en de stad, zijn voorbeeldgedrag en het vervullen van een collectieve droom. Alderweireld werd niet alleen kampioen, hij won de beker en stak bovendien ook de Gouden Schoen op zak. Daarnaast zorgde hij er voor dat de spelers rondom hem beter werden. Denk aan Pancho die ondertussen de Champions League finale speelde. Zo werd Alderweireld één van de symbolen van de herrijzenis van de Great Old.
Een standbeeld van Toby Alderweireld aan het stadion is dan ook geen overdrijving. Het is een logische hulde aan een man die van held een legende werd met dat ene welgemikte schot, in de dying seconds. Een hulde die sporticonen nog veel te weinig krijgen in België.
Waarom GEEN standbeeld? (door Dave van Meel)
Een standbeeld voor Toby? Ik denk het niet. Wil Toby misschien elke dag op zijn kop laten kakken door rondhangende duiven? Nee, toch?
Nu ben ik sowieso niet de grootste fan van een overdaad aan standbeelden. Er zijn er veel in België en als ‘gestandbeelde’ (zelf uitgevonden woord voor ‘iemand die het onderwerp is van een standbeeld’) ben je vaak in bedenkelijk gezelschap. Als ik passeer langs één van de vele standbeelden van koning Leopold II, dan heb ik meer sympathie voor de schijtende duiven dan voor de beenhouwer van Congo.
Standbeelden zijn van een andere tijd, bijvoorbeeld de tijd van ‘Mister Antwerp’, Vic Mees. Geef die man een standbeeld, want het eert hem op een manier die past bij zijn tijd. Wel een mooi exemplaar, alstublieft, en liefst een beetje stout, want standbeelden zijn vaak spuuglelijk, kleurloos en zonder ziel. Ze staan ook vaak in de weg, maar misschien ligt dat aan mijn gebrek aan oriëntatie waardoor ik wel eens ergens tegenaan loop.
Dus Toby, treur maar niet om je gemiste standbeeld. Een mural is veel meer van déze tijd én het sluit aan bij het Engelse DNA van onze club. Op goal.com vond ik een Engels artikel met als titel ‘Murals are the new statues’ (muurschilderingen zijn de nieuwe standbeelden) waarin de auteur onder andere schrijft dat voetballers hun status van sportman overstijgen en iconen zijn van maatschappelijke verandering.
Auteur van het artikel Emma Smith – kan het nog Engelser? – wijst naar voetballers als rolmodellen voor een steeds diverser wordende Britse jeugd. Murals van Marcus Rashford in Manchester, Luke Shaw in Lancashire en Justin Fashanu, de eerste profvoetballer die uit de kast kwam, maken het punt van Smith.
Niet overtuigd, Toby? Wat dacht je van een plek in het rijtje van George Best (wereldbekende mural in Belfast), Pelé in zijn Braziliaans kanarietruitje in Santos, Maradona in Napoli of Cristiano Ronaldo op Madeira? Nee, standbeelden zijn voor tsjeven en boeren. Wij willen een mural, van Toby met een mes tussen zijn tanden en een beker in zijn handen!
