Een rode maandag

Voetbalgoden zijn wispelturige beestjes. Niet zelden, op het ridicule af, zelfs ronduit ergerlijk.

Maar op een spreekwoordelijke blauwe maandag zijn ze vrijgeviger dan Sinterklaas op amfetamines. En in zo’n moment van ijver vervroegden in 2023 de voetbalgoden zo’n blauwe maandag naar een zondag.

Niets verraadde nochtans dat zondag 4 juni een dag voor de eeuwigheid zou worden. Tot op een Limburgse kompelweide minuut 93 aanbrak. De score; 2-1. Genk virtueel landskampioen en Antwerp in hoge nood aan 1 goal om alsnog de titel te kapen.

Minuut 93 en 28 seconden. Via een Argentijnse voet belandde, na anderhalf tussenstation, de bal bij Bataille. Een milliseconde dacht vriend Jelle, geboren in Oostende: “Kust ze, ik trap met links”.

Maar de bovenvernoemde voetbalgoden interpelleerden. Ze wisten immers ook dat de occasionele linksback toch vooral rechtsbenig is. En doordrongen van de heroïek van wat zou volgen maakten de heren en dames voetbalgoden volgend compromis: Bataille een assist (en een tattoo op de derrière) en de eeuwige roem voor Toby Alderweireld.

93:33. Een meedogenloze kanonskogel van de kapitein volgde. Blauw-wit compleet teneergeslagen en rood-wit in pure extase. Dat alles gevangen en vereeuwigd in een handvol seconden televisie- én voetbalgeschiedenis. Oscar-materiaal.

Het kon toch niet mooier geschreven worden dan dat het Toby Alderweireld was die de bal met een verwoestende kracht in de bovenhoek joeg.

Vic Mees had plotsklaps een mede-eigenaar van de titel Mr. Antwerp.

Na jaren van omzwervingen was Alderweireld teruggekomen naar zijn stad om Antwerp na 66 lange jaren eindelijke nog ‘s de titel te schenken. Met de Croky Cup en de Supercup als heerlijke toemaatjes.

Vanuit de grond van ons hart: dankjewel, Toby, voor het delirium. En merci, Jelle, voor dat onbaatzuchtige tikje van je rechtervoet.

Die blauwe maandag werd een rode maandag. En dat op een zondag. Een kerstverhaal in juni. Voetbalgodverdomme nog aan toe.

Auteur: Bob Dejongh