Finale 1B [Terug]: 11/03/2017 Roeselare – R. Antwerp F.C. [1-2 KAMPIOEN]
Niets beter om de spits mee af te bijten dan een relaas van het historisch treffen op Schiervelde, alwaar de Royal Antwerp Football Club in maart 2017, na dertien jaar vagevuur, de poort naar eerste klasse openbeukte. Zulke epische dag verdient uiteraard een lijvige woordenstroom.
Als er ietwat vreemdsoortige eigennamen opduiken vanwaar u vermoedt dat de ouders van dienst wel heel diep in het glas hebben gekeken bij de naamregistratie, dan zijn dit naar alle waarschijnlijkheid namen van forumleden.
“Zes tickets binnen!”
Het katerzweet van het dubbel dozijn zegepinten na de mirakelmatch tegen Lommel amper verdampt, lag de focus in onze bende volledig op Roeselare Away en meer bepaald het bekomen van tickets voor deze ultieme apotheose.
Gelukkiglijk heb ik een kleine 20 jaar geleden via wijlen het ‘Antwerpgastenboek’ blinddate-gewijs dirty harry leren kennen, door in te gaan op een annonce’ke van zijnentwege ter versiering van een lift Leuven – Bosuil voor een woensdagse bekermatch tegen Sint-Truiden.
Hij bleek immers niet alleen een geweldige kapmaat en allround zalige kerel maar de laatste jaren ontwikkelde hij – naast het ontmaskeren van forumleden – ook een indrukwekkend vermogen om aan away-thuisvaktickets te geraken. In die 13 jaar tweede klasse zijn we voornamelijk dankzij hem overal binnengeraakt, sporadisch middels een fikse portie blufpoker.
Het vertrouwen was dan ook aanwezig dat ook dit varkentje normaliter kon worden gewassen. Er werd op menig paard gewed en er stond ondermeer via de pépé een bataljon boeren klaar om los te laten op het Roeselaarse secretariaat. Als voorhoede kwamen woensdag echter meteen de West-Vlaamse volbloeden van dirty harry in actie. Onheilspellende berichten over Unioneske moeilijkdoenerij zorgden voor de eerste sanitaire stressbezoeken van de week. Doch: een duoticket moest lukken, gezien één van de drie gezanten reeds bekend was in hun systeem dankzij de vorige Roeselare away.
Omstreeks half acht kwam het verlossende telefoontje: “Zes ticketjes binnen, Jemme C!”. Held!
Het alibi
Jepla, de zenuwuiteinden konden prompt verlegd worden naar Antwerp – Roeselare. Al sijpelde het ene afschrikbericht na het andere binnen vanuit Roeselare. Zeer strenge paspoortcontrole. Indien naam op ticket niet strookt met pas, riskeert men aanhouding, stadionverbod, fikse boete en meer van dat fraais.
We hadden echter een niet onaardig strijdplan klaar. Lang niet zo geniaal als dat van den Benklak en de Stinus met een hoogtewerker als protagonist maar toch. Toevalligerwijze was er op 11/03/2017 immers een Oldtimerbeurs in de Expohallen van Roeselare. Aldus zouden die dag vier oldtimerliefhebbers uit het Leuvense in een Ford Mustang hun jaarlijkse uitstap naar de oldtimerbeurs in Roeselare maken waar ze zoals elk jaar nadien een wedstrijd van de lokale trots zouden meepikken. We zouden dit staven met de inkomtickets van die beurs en onze voetbaltickets zouden geregeld zijn door “de mensen van de oldtimerbeurs” waar we ook Roeselaresjaals van zouden gekregen hebben (die dirty harry zelf online had besteld en laten leveren in Izegem, zo paranoïde waren we).
Kortom, een geloofwaardig verhaal niet?
Het katerzweet van het dubbel dozijn zegepinten na de heenmatch tegen Roeselare en het optreden van de Drive-By Truckers in Trix amper verdampt, kwam het nieuws dat twee van de drie kopers hun tickets niet langer durfden doorgeven. Ze waren bang gemaakt door de plaatselijke instanties waar werd gedreigd met boetes tot 3000 euro + gerechtelijke vervolging zowel voor koper als houder van het ticket bij doorsluizen naar een Antwerpmonster.
De resterende twee tickets waren gelukkig gekocht door een rebelse jongedame die van nature schijt heeft aan zulke repressieve achterlijkheden dus dirty harry en ikzelf ontsprongen de dans.
Dan volgde heel de miserie om aan Bosuiltickets te geraken voor het geval we in Roeselare niet zouden binnengeraken maar ook dat lukte uiteindelijk wonderwel via … u raadt het al.
Het Spandoek
Naarmate de week vorderde, stapelde de tegenstrijdige berichtgeving zich op, gaande van totaal geen identiteitscontrole tot levend gevild te worden op de tonen van een Mika-Adele-Ed Sheeran medley. We hinkten dan ook op twee gedachten: ons blootgeven in de hoop in het uitvak te belanden of volledig undercover.
Ik had tevens het plan opgevat om een spandoek te maken en dit over een brug over de E17 te hangen teneinde de spelers een extra hart onder de riem te steken. Meer kan je als supporter niet doen, me dunkt. Alleen had ik nog nooit van mijn leven een spandoek gemaakt. Ok, we hebben tien jaar geleden eens “WANKERS” op een Leuvens bebouwde kom-bord gespoten hetgeen al enige tijd ontsierd was door de letters “OH” boven de stadsnaam, resulterend in het fraaie
OH
Leuven
WANKERS
Maar dat was toch van iets kleinschaligere makelij.
Vrijdag na het werk redelijk wat winkels afgelopen om uiteindelijk in de Carrefour enkele afgeprijsde tafellakens op de kop te tikken. Tot 2u ‘s nachts liggen uittekenen, om 6u klaarwakker van de matchdaystress en tegen 9u verf beginnen spuiten. Eerste doek ging verbazend vlot ware het niet dat na het weghalen van het laken in koeien van letters TAKE US op mijn garagevloer stond. Nog mogen schrobben alsof mijn leven ervan afhing, ondertussen heel het huis stinken naar die verf, mijn dochter aan het bleiten, mijn vrouw kwaad en ik gigantisch licht in het hoofd van die verfdampen.
Niet versaagd, begonnen aan de tweede doek maar na de letter H bleek die f***ing spuitbus leeg te zijn. Dirty harry naar den Action gestuurd, alles ingepakt en de laatste letters bij hem gespoten. Ik moet zeggen, zag er lang niet slecht uit. Ondertussen was het al 14u en we moesten dat doek nog gaan ophangen en tijdig op die oldtimerbeurs geraken. De Mustang hadden we op stal gelaten. Aan 27 liter zou dat nog een kostelijke grap wezen en die des nachts in zo’n stad vol Antwerp Marginale achterlaten, zag ik ook niet zitten. Had wel de groene kaart mee ter bewijsvoering. Het verhaal zou dan zijn dat we in panne waren gevallen ofzoiets.
Het stak al precies zo nauw niet meer, het moest lukken. De zes Roeselaresjaals en de spandoeken in de auto en weg waren we. Die verf was natuurlijk nog totaal niet droog. Man man, die geur, niet te doen. Tot een week na datum nog waar te nemen in mijn wagen.
Op naar een rustige brug boven de E17 en daar niet zonder moeite de opgewaardeerde tafellakens bevestigd. En wel op zeer stevige wijze daar mijn vrouw terecht als des doods was dat het zou loskomen en er ongelukken zouden gebeuren. Ongelooflijk hoeveel auto’s al toeterden of een sjaal bovenhaalden in die 20 minuten dat we daar zijn bezig geweest.
De Opel Commodore
Er via de E17 langs gereden en zag er bangelijk uit! Onze taak was volbracht. Of toch bijna. De Reds dienden nog bij voorkeur vanuit het uitvak naar de titel geschreeuwd te worden.
Ik had gelezen dat vanaf 15u de perimeter zou worden ingesteld en enkel plaatselijk verkeer werd toegelaten. De spanning was dan ook te snijden toen we omstreeks 16u30 de Diksmuidsesteenweg opreden. Echter: geen flikkenbak te zien. We reden zonder enig probleem de parking van de expo op. De eerste horde was genomen. Nu op naar die beurs en ons alibi perfectioneren.
We komen daar aan den inkom en die mens laat ons gratis binnen aangezien ze al om 17u moeten sluiten van de politie “voor de hooligans”. Ik zie daar alleen maar een rommelmarkt in dat spel en vraag waar de oldtimerbeurs is. “Die staan vanachter.”
Dat bleek dus gewoon een rommelmarkt te zijn met in een hoekske ocharme vier oldtimers vanwaar er ene ne Fiat van in de jaren 90 was. Ge kunt het niet schraler verzinnen. Komt daar meteen ne kwiet op ons af om over zijn vehikel te melken. “Ge moet met hem klappen, hij is de kenner,” aldus dirty harry, naar mij wijzend. Had net daarvoor op een blad Opel Commodore zien staan dus ik zeg “Ne maat van mij had vroeger ook zo’ne Opel Commodore“. Die mens bekijkt mij alsof ik Beerschot naar Wilrijk roep en zegt: “Als gij peist dat da nen Opel Commodore is, dan zijt ge goe zot.” Maar dan in het West-Vlaams, natuurlijk. Bleek bij nader inzien op dat papier “Ook een Opel Commodore te koop” te staan.
Nauwelijks van de afgang bekomen, realiseer ik me plots dat we geen inkomtickets hadden gekregen daar we gratis binnen mochten. Ik dus terug naar die mens aan de inkom met een megazielige uitleg: “ja, sorry meneer, maar ik bewaar van elke beurs die ik bezoek de inkomtickets dus zou ik er toch geen mogen hebben?“
Die mens bekijkt mij alsof ik Beerschot naar Wilrijk roep, pakt zo’n grote rol groene standaard fuifbonnekes met gewoon een volgnummerke op, scheurt daar één af en zegt “Als gij per se een bonneke wilt, moogde gij een bonneke hebben“. Maar dan in het West-Vlaams, natuurlijk.
Mini-bierglaasjes en crème glace
Dan heeft dirty harry maar vier unieke mini Stella-glazekes gekocht om ons zienderogen afbrokkelende alibi vergeefs op te poetsen.
Even later komen we aan een nooduitgang die uitgaf op Schiervelde. Daar zat de vijfde oldtimer op een stoel naar ons te zien. Hij bleek daar geposteerd door de politie om hooligans tegen te houden die via deze weg het stadion wilden binnendringen. “Goe zot” zei hij, “als er hooligans komen, ben ik den eerste die weg is.” Maar dan in het West-Vlaams, natuurlijk.
We lieten ons echter niet uit ons lood slaan en gingen op zoek naar drank en eten. Natuurlijk was die kantine dicht en het enige dat daar te fretten viel was crème-glace aan een crèmekar.
Volgens Carl Vyncke van Politiezone RIHO waren de ordetroepen op alles voorbereid maar dat ze omstreeks 17u tegenover twee sukkels met een groen bonneke, vier mini-Stella Artois-glazen en twee hoorntjes met respectievelijk twee chocolade- en twee vanillebollen zouden staan, dat hadden ze toch niet zien aankomen, me dunkt.
Enfin dan maar terug de wagen in. Stakeout zonder drank, zonder eten en met indringende verfgeur. Richard Dreyfuss zou er zijn neus voor hebben opgehaald. Bijna tweeënhalf uur hebben we in die f***ing auto gezeten, het ideale moment afwachtend om ons met Roeselare-sjaal onder de massa te begeven en hopelijk de identiteitscontrole te ontlopen. Denk dat we ondertussen allebei kunnen solliciteren bij de voetbalcel, hoe makkelijk haal je de Antwerpsupporters er uit, gewoon op zicht en gedrag! Hetzelfde geldt trouwens voor de locals. Wat waren we jaloers op sommige West-Vlaamse boerentronies die we zagen passeren. Met zulke freiters zouden we zonder probleem binnenwalsen!
Om twintig na zeven hebben we het er dan maar op gewaagd. Roeselare-sjaal aan en op leven en dood. Wat bleek: TOTAAL GEEN CONTROLE, ticket laten zien en dat was het. Ik had even goed een ticket Tempo Overijse – RAFC kunnen tonen. Nergens zelfs onze mond hoeven opendoen. Twee scheurkes in het ticket later waren we ineens binnen. Al die stress en dat tijdsverlies en die afgangen, alles voor niks.
Het uitvak
We bevonden ons meteen tussen andere Antwerpsupporters en iemand gaf aan dat we via de voetbalcel in het uitvak konden geraken. Zo gezegd zo gedaan en met het nodige argwaan een foto van onze pas en ticket laten nemen en zo met een man of 15 geëscorteerd naar het uitvak. We werden verzekerd dat dit geen stadionverbod zou opleveren zolang we ons gedroegen natuurlijk. Danny van de voetbalcel was ervan op de hoogte dus ik hoopte de komende weken geen brief te verwelkomen.
Maar wat dan nog: we zaten in het uitvak, godverd****! Met naast ons niemand minder dan Geert Emmerechts.
Kop of let wie BOB was (helaas in mijn nadeel), als volbloed agnost toch een woordje gepreveld met de blik naar het luchtruim en dan 90 minuten alles gegeven. De ontladingen bij de 0-1, 1-2 (minuten al brullend op de grond gelegen) en het laatste fluitsignaal waren hemels. Zielsgeluk was ons deel.
Na de match nog wat tussen de bussen rondgehangen. Kevin Baert was daar ook, “hoe geraakt die tweezak in godsnaam aan een ticket“, vroeg ik me nog af.
Vervolgens naar de auto en richting Lochristi alwaar we als goede huisvaders ons spandoek gingen verwijderen. Bleek dat al geript te zijn. We kunnen alleen maar hopen dat het er lang genoeg heeft gehangen en de spelers het gezien hebben.
StationsverboD
Voort naar de Bosuil dan maar en dirty harry lag al te pitten voor we aan de Kennedytunnel waren. Hij was dan ook diep gegaan de voorbije weken en verdiende een welgekomen power nap. En die bleek nodig, want wat we op de Bosuil aantroffen, tartte alle verbeelding. Zelden zoveel straalbezopen volk bijeen gezien en ik was er niet eens één van. Al zou dat snel veranderen. Alhoewel, mijn abonnement genereerde een foutcode die door de verkoopster werd vertaald als een “stationsverbod“. Dat kon toch niet dat we het al vlaggen hadden maar gelukkig bleek dat van dirty harry wel te werken.
Onder een “Alles kapot!” tempo werd de achtervolging ingezet. Heerlijk om alle kameraden (waaronder heel wat forumleden!) die ik in al die Antwerpjaren heb vergaard, tegen te komen en de titel mee te vieren. God nog de hand geschud, met Darko op de foto, touche gehad met een griet die zich outte als “Beerschot”-fan waarop ik hen tot op het bot afbrandde met hun misselijkmakende parasietenzwendel, waarna ze zei: “laten we niet over de voetbal klappen” en ik wonderwel nog steeds touche had. Als brave en trouwe echtgenoot van een prachtige vrouw, consumeer ik nen touche voor alle duidelijkheid niet.
Het licht uitgedaan in de Socio en dan naar Café d’Anvers, serieus in hogere sferen op heerlijke minimal en ook daar weer touche. Blijkbaar vormt pure, onversneden euforische gelukzaligheid vanwege de harddrug RAFC aantrekkingskracht uit op de dames.
Ook daar de keet gesloten en dan met een geschifte taxichauffeur die zonder gordel reed en op de vraag naar het waarom daarvan, over Allah begon te zaniken, afgezet aan Hotel Plaza in de Charlottelei. Wat een verschil met 11 maanden geleden toen we daar belandden na het débacle tegen Eupen. Tegen 8u in onzen tram en om 10u30 wakker in een nieuwe wereld.
Enigszins versterkt door de alcohol kwam daar ineens een partij emoties los, niet normaal. Dat eerste uur kon ik alleen maar janken. Het moet een vreemd ontwaken zijn geweest voor dirty harry om zo’n bleitend figuur naar buiten te zien staren. Wachtend op ons vervoer, bleek er carnaval aan de gang te zijn. We zagen piraten, ridders en indianen passeren maar het veruit populairste verkleedthema bleek dat van orthodoxe Jood te wezen.
Tegen 13u terug in de echte wereld aan tafel bij mijn schoonouders, alwaar ik een weinig later opnieuw overmand werd door tranen van geluk en alle disgenoten even mededeelde dat ik ze graag zag en mijn schoonmoeder extra bedankte voor alle lekkernijen die ik er al heb mogen schransen. Ze repliceerde op ietwat verbouwereerde doch lieve toon: “Allez zeg, en dat allemaal voor den Antwerp?”. De daaropvolgende ongemakkelijke stilte werd vakkundig beëindigd door mijn echtgenote: “Kom, het is goed geweest.“.
En gelijk had ze! Het is f***ing weergaloos geweest!
Reageer hieronder