De Buffalo’s moeten nog niet meteen wanhopen: bijna 20 jaar geleden gaf Antwerp het goede voorbeeld. Op 8 mei 2005 wonnen de Reds thuis van Virton – de debuutmatch van Kevin Baert nota bene – en sprongen ze nog drie plaatsen omhoog in het klassement, net voldoende om de eindronde te halen. Altijd op de moeilijke manier, nietwaar.
Het was het eerste seizoen van onze derde periode in Tweede Klasse en de verwachtingen lagen uiteraard hoog. Klinkende namen als Bernt Evens, Alexandre Di Gregorio, Gideon Imagbudu, Dejan Mitrovic, Harald Pinxten en Asanda Sishuba werden aangevuld met drie jonge Feyenoord-loanees (Nana Asare, Jordan Opoku en Abdul Iddrisu), Manchester-jongelingen (Arthur Gomez, Souleymane Mamam en Fangzhuo Dong) en eigen jeugdspelers (Kevin Baert, Jens Govaerts, Philippe Snelders en David Van Passel). Andere bekende namen in de entourage: Wim Coremans was doelmannentrainer en Harry Bastin afgevaardigde.
Jerko Tipuric startte goed aan het seizoen: zijn team stond van het begin tot het einde van zijn trainerschap in de top-3. Maar toen het half januari van plaats 1 naar 2 zakte, was de maat toch vol voorzitter Wauters. Antwerp was er niet in geslaagde eerste periodetitel te pakken, en ook voor de tweede zag het er slecht uit. Regi Van Acker kwam in de plaats, maar dat bracht geen beterschap, wel integendeel. In maart stond RAFC zowaar op de zevende plaats. Het komt wel opnieuw de top-5 binnen, broodnodig om de eindronde te spelen. Door aanslepende blessures bij o.a. Sishuba, Dong en Di Gregorio konden de trainers ook zelden op hun sterkste ploeg rekenen.
De kersverse fusieclub Zulte Waregem maakte wel furore in Tweede Klasse. Vanaf januari pakten ze het leiderschapsstokje over van Stamnummer 1, om het nooit meer af te geven. KSV Roeselare, Verbroedering Geel, KSK Ronse en Red Star Waasland – allemaal clubs die anno 2024 niet meer bestaan – waren de andere uitdagers in de top van het klassement.
Het systeem was toentertijd zo: de kampioen promoveerde, de (maximaal) drie periodekampioenen waren zeker van een eindrondeticket, en de andere plaatsjes werden opgevuld op basis van het algemene klassement. KSV Roeselare pakte de andere periodetitel en zou uiteindelijk op plaats 2 in het klassement stranden. Omdat Zulte Waregem twee periodekampioenschappen had gepakt, hadden het nummer 3, 4 én 5 ook recht op een eindrondeplaats.
(Afbeelding: in het blauw, de evolutie van de positie in het klassement van RAFC, tot en met de voorlaatste speeldag. Bron: footballdatabase.eu)
Op de voorlaatste speeldag moest Antwerp (#5) op bezoek bij Waasland (#6). Toen Jürgen Meeusen in minuut 81 de 2-1 voor Red Star Waasland binnenlegde, voltrok zich voor Royal Antwerp FC een klein drama. Hoewel rood & wit als promovendus zo goed als heel het seizoen in de top-5 had gestaan, viel het er op de voorlaatste speeldag pardoes uit. Meer zelfs: plots stond de Great Old op plaats 7! Waasland sprong naar de vierde plek.
En daar stond Antwerp dan. Gedoodverfd kampioen voor aanvang van het seizoen, maar nu had het een klein mirakel nodig om nog in de eindronde te sukkelen. We moesten zelf winnen – uiteraard – maar ook hopen dat minstens twee van de drie clubs boven hen (Ronse, Tubize en Waasland) punten lieten liggen. En dat terwijl de Reds drie van hun laatste 4 wedstrijden verloren.
(Afbeelding: stand reguliere competitie 2004-2005 op voorlaatste speeldag. Bron: FootballDatabase.eu)
Zulte Waregem, KSV Roeselare en Verbroedering Geel konden niet meer ingehaald worden. Maar er deden op de laatste speeldag nog wel 5 teams mee voor de laatste twee eindrondeplaatsjes. Het programma van deze teams voor de laatste speeldag:
(Afbeelding: shirt van 2004-2005. Bron: Eleven Sports)
Maar laat den Antwerp nu net een mirakelclub zijn. Royal Antwerp wist zich al bij al makkelijk te ontdoen van Virton: 1-0 na 21 minuten (Jordan Opoku), 2-0 na 51′ (Arthur Gomez). Toen Coquelet een minuut later de 2-1 op het bord zette, was het wel opnieuw zweten. Want een gelijkmaker zou dramatisch zijn voor RAFC. Op strafschop nam Dejan Mitrovic alle twijfel weg: 3-1.
Het was 2005, dus geen smartphones op de tribunes. Een scenario zoals in 2017 tegen Lommel – toen de gelijkmaker van Roeselare tegen Lierse voor een stroomstoot zorgde op de Bosuil, waardoor we Lommel nog over de knie legden – was niet aan de orde. Na de wedstrijd werden de eindstanden in de andere wedstrijden meegedeeld door stadionomroeper Daniël Vuylsteke. En vielen die even mee!
(Afbeelding: Clubblad van de wedstrijd tegen Virton)
De kampioenen van Zulte Waregem zaten op een wolk en versloegen Waasland met 3-0. Ronse mispakte zich aan de Panda’s: 3-2. En Tubize, met de 39-jarige coach Enzo Scifo aan het roer, verloor met 2-1 van Beringen-Heusden-Zolder.
De sfeer was het hele seizoenseinde grimmig geweest, maar in die enkele minuten na de wedstrijd tegen Virton viel er toch wat te vieren. Het mirakel was gebeurd: de mannen van Regi Van Acker sprongen over drie ploegen op de allerlaatste speeldag. Uiteindelijk bleek het een pyrrus-mirakel. We kwalificeerden ons voor de eindronde, maar die liep met een 4/18 en 14 geïncasseerde goals op een sisser af. We waren vertrokken voor jarenlange miserie, verloren eindrondes, telkens weer die hoop én die teleurstelling. Tot 2017.
